Zaułki Cytadeli. Impresja sobotnia.

Poznańska Cytadela to dla wielu tylko park, miejsce wypoczynku, leżenia na trawie, rodzinnych spacerów.
Pan mąż jako pasjonat fortyfikacji zna to - nie tylko to - związane z historią militarną Poznania miejsce jak własną kieszeń.

W sobotę powłóczyliśmy się mniej uczęszczanymi ścieżkami. Dzień buchał pełnią życia, dojrzałą stonowaną radością jesiennego dnia.  Jaśniał kontrastami - letniej temperatury i wrześniowych tonacji jesieni. 

Kasztany spadały z trzaskiem pod nogi. Zbierałyśmy je z Ni, jeszcze lepkie od soków i czekoladowo błyszczące. W słońcu lśniło babie lato, pobłyskując niewyschłymi jeszcze kropelkami rosy. Żółtoczerwone liście szeleściły pod stopami. W powietrzu wirował jesienny złoty pył. W cieniu starodrzewu piął się bluszcz a poskręcane korzenie walczyły z mchem o miejsce na starych murach okalających fort.

Było pięknie.

Chciało się żyć i zadzierać głowę do słońca.