Czytam książki dla dzieci

Zobaczyłam fajną koszulkę i torbę Które głoszą: Czytam książki dla dzieci. (na torbę mam wielką chrapkę, na koszulkę - jeśli byłaby biała:) Bo czytam książki dla dzieci i to pasjami.

Wizyta w bibliotece w dziale dla dzieci przynosi emocje jak pewnie szafiarce w czasie haulu zakupowego w centrum handlowym...Tym bardziej, że Pani bibliotekarka poznaje mnie i wyciąga jak sprzedawczyni spod lady w czasach PRL nową książkę z porozumiewawczym błyskiem w oku: A to pani już czytała? Moja osiedlowa biblioteka ma naprawdę fajne zbiory a przede wszystkim kolekcję nowości. Są i Zakamarki, Ene Due Rabe, Czerwony Konik, Dwie siostry, wybrane pozycje Egmontu czy Media Rodzina. Książki dla dzieci są świetne. Bo dobra książka dla dzieci wcale nie jest infantylna. Ani nudna dla dorosłego.  Po tym właśnie poznaje się te wartościowe: i my, dorośli i dzieci, odnajdujemy w nich coś dla siebie. Kiedy dzieci słuchają z zapartym tchem a dorośli  się wzruszają odnajdując kolejne pokłady znaczeń. Albo odnajdują w książkach życiowe scenki, cechy siebie i swoich bliskich, puszczenie oka do starszego czytelnika,

Ostatnio odkryłam z Ninką filozoficznego "Pana Kuleczkę".
Czytamy też feministyczne w wymowie historyjki "O księżniczkach i smokach".
Hitem Niny jest "Księżniczka i zaginione szczęście" Ulfa Starka  z Ikei.

Uwielbiam ten moment wieczorny kiedy pakujemy się do łóżka a Ni zarzuca mnie książkami, wsuwa mi się pod pachę, kładzie mi głowę na piersi i słucha zadając pytania. To jedna z chwil największej bliskości i porozumienia, budowania więzi i ciepła.

Wiem, że książkami mebluję jej świat wyobraźni i umysłowość.
Przykładam do nich wielką wagę.

Wiem, że zrobiliśmy dziecku wspaniały, ważny prezent na całe życie - zaszczepiliśmy jej miłość do książek i naturalną potrzebę czytania.

Czytam książki dla dzieci.
Z Niną. I dla siebie samej - by umieć wracać do dziecięcego sposobu postrzegania świata i odkryć na nowo tę szczególną wrażliwość