K...a, czyli przykre skutki wyraźnego mówienia głoski R... I nie tylko.

Wieczór. Godzina 21.

Robię zupę z fasolki szparagowej.
Myję, kroję, ucinam końcówki.
Dość długo to trwa.
Pan mąż w pracy.

A Nina przy mnie w kuchni.

Sfrustrowana. Bo nie chcę jej włączyć bajek w telewizji.

A zresztą dobrze wiem, że na kanale mini mini złota rybka właśnie ucina sobie słodką drzemkę. Program się na dziś skończył.

Ale Nina nie rozumie i miauczy.

"Włącz mi bajkę"
"A co trzeba powiedzieć?"
"Proszęęęęę"
"Tak właśnie. Proszę. Ale i tak niestety już bajki się skończyły na dzisiaj. Jest już późno. Możesz porysować albo pobawić się misiem. Zaraz pójdziemy się myć".
Ryk: "ALE JA CHCĘ BAJKĘĘĘĘĘĘĘĘ"

Ponawiam swoje tłumaczenie.

Kroję fasolkę. Ciach. Ciach.

To samo. Ryk nabiera na sile.
Ciach. Irytacja podchodzi mi pod gardło.
Ale uspokajam się i tłumaczę ponownie.
Nic to nie daje.

I moje dziecko nagle w tym momencie wydaje z siebie tym słodkim dziecięcym głosikiem sformułowanie, które wprowadza mnie w osłupienie
"KURRRWA! WŁĄCZ MI BAJKI!!!!!!"

I to tak wyraźnie.
Bo doskonale wyraźnie wymawia głoskę RRR ....

Zatyka mnie.
Ale przypominam sobie w tej sekundzie wszystkie mądre rady.
Ignoruję w szoku ten okrzyk i kroję dalej.

Nina widzi, że nie zadziałało i ponawia:
"KURRRWA, ALE JA CHCĘ BAJKI!!!!! BO BĘDĘ BARDZO SMUTNA I ZDENERWOWANA!!!!"

Zebrawszy się w sobie odwracam się do niej .

"Wiem, że bardzo chcesz obejrzeć bajki, ale już nie ma programu w telewizji. Pokażę Ci."

 Prowadzę do pokoju, włączam TV. Rybka śpi.

"Widzisz? Tak jak mówiłam. A poza tym jest już późno i dzieci nie powinny o tej porze oglądać bajek. Mówiłam prawdę, widzisz? Chyba powinnaś mnie przeprosić za swoje zachowanie".

Nina przytula się zgnębiona."Przepraszam mamusiu...Kocham Cię..."

Idziemy się kąpać.

Udaję, że nic się nie stało, ale dzwonię potem do równie zszokowanego pana męża. Dyskutujemy o tym po jego powrocie z pracy.

Szukamy wyjścia i wspólnego stanowiska.

Zdejmuję z półki książkę:

Szukam porad w sieci.
Chcę zapobiegać, czy przeciwdziałać.

Łapię się za głowę.
Ile razy mi zdarza się soczyście zakląć w jej obecności?
Niemało...

Ni nauczyła się, że to ostateczny sposób na zwrócenie na siebie uwagi i wyrażenie swojej złości.
Ode mnie.

Na pewno takie zachowania dzieci dają dużo do myślenia.
Zmuszają do zastanowienia się.

I jednocześnie pokazują mi, że wychowanie jest sprawą bardzo dynamiczną, zmieniającą się z wiekiem dziecka i okolicznościami.
To, że miesiąc temu byłam zadowolona ze swojego sposobu rodzicielstwa i uznawałam go za właściwy, nie jest dane wiecznie.

I trzeba uczyć się.
O sobie. O dziecku. O ludziach. O emocjach. O relacjach. O odpowiedzialności. O uczeniu się i przejmowaniu wzorów.

O milionie innych zależności.

I my sami musimy zmieniać się na lepsze.
Tylko dzięki temu nasze dziecko może mieć choć szansę wykazywać takie zachowania, o jakich marzymy.