"Lanie jeszcze nikomu nie zaszkodziło". O przemocy fizycznej i seksualnej.

Dzisiaj obchodzimy Międzynarodowy Dzień Zapobiegania Przemocy wobec Dzieci.

Przyznam, że nie dowiedziałabym się o tym gdyby nie szum wokół wyników badań Fundacji Dzieci Niczyje.

Wyników, które mnie zatrwożyły.

Według nich:

• 35% Polaków nie uważa, że bicie dzieci jest niezgodne z prawem
• nasi rodacy masowo akceptują klapsy (60%!!!!!!)  i w nieco mniejszym stopniu - lanie
• 37% uważa, że lanie nie jest szkodliwe dla dziecka
• 29% akceptuje bicie w "celach wychowawczych" a akceptacja ta wzrosła od ostatniej fali badania o 5%!!!
• w przypadku zetknięcia się z przemocą w otoczeniu 35% zareagowałoby zapytaniem sąsiadów, ale niewiele osób podjęłoby osobiste działanie czy zawiadomienie odpowiednich instytucji 
• osobista reakcja jest zresztą rzadziej niż w poprzedniej fali badania wybieraną odpowiedzią - coraz rzadziej "chcemy się mieszać". Aczkolwiek 37% deklaruje zwrócenie uwagi gdy sytuacja ma miejsce publicznie

Statystyki mnie zatrwożyły.

Pomyślałam sobie, że mówię NIE jakiejkolwiek firmie przemocy. Że krzyczę NIE!

Po czym jechałam autobusem i byłam świadkiem scenki, gdzie matka ostro strofowała dwuipółletniego chłopca usadzając go mocno na siedzeniu i warcząc "jak dojedziemy do domu, masz siedzieć w swoim pokoju, nie chcę Cię widzieć na oczy". A wszystko to za karę, bo chciał sobie posiedzieć przy szybie...

Czy zareagowałam?

Nie.

Czy ktoś zareagował

Nie.

Ja spojrzałam na plecy matki z boleścią i wyrzutem, kuląc się w sobie i jednocześnie wściekając.

Pasażerowie spod półprzymkniętych powiek skrzywieniem ust wyrazili dezaprobatę.

Dyskretnie.

Reszta nie zwróciła uwagi.

Autobus był napakowany ludźmi.

Przecież nie było jawnej fizycznej przemocy.

Ale była przemoc psychiczna i upokorzenie.

I nie zareagowałam, a powinnam.

Bo myślę o tym dziecku i o wielu innych w kontekście dzisiejszego artykułu.

I nie tylko w jego kontekście.

Także dlatego, że wychodzi książka Marcina Kąckiego na temat systematycznie prowadzonej  przez 40 lat pod czułym okiem władz działalności pedofilskiej Wojciecha Krollopa, dyrygenta chóru Polskie Słowiki.

W moim mieście, mieście pedofili.... Mieście zasłoniętych firanek. Mieście gdzie swego czasu molestowanie uskuteczniał arcybiskup Paetz. Dyskretnie usunięty w cień po ujawnieniu afery. Bodajże bez konsekwencji.

A Krollop? Zmarł na AIDS poza więzieniem. W którym to jeszcze odwiedzali go oficjele. 

Nie zdziwiłabym się, gdyby okazało się, że Krollop był częścią poznańskiej siatki pedofili, częścią ekonomicznego i politycznego układu sił, wzajemnego dostarczania korzyści i zatajania zbrodni. I że to jest dopiero początek...

To w moim mieście jak w "Białej Wstążce" Hannekego toczyła się latami tragedia za przyzwoleniem dorosłych. Zatajona przez władze miasta - ponieważ została wstępnie ujawniona przez radną wiele lat temu na radzie miasta i szybciutko utajniona. (dziś protokół został odtajniony tylko dzięki szumowi wokół książki).

A co jest najstraszniejsze?

Kiedy Krollop był dyrygentem ofiary dostarczali mu sami rodzice, zafascynowani swoimi cherubinkami i marzącymi o ich wielkich karierach. I podróżach. I zakupach za granicą. I walucie... A kiedy ujawniono jego praktyki, rodzice w zapamiętaniu skandowali pod aresztem "Wojtek, nie daj się"... 

Zezwalali na gwałcenie i prostytuowanie się swoich dzieci, zaślepieni sławą i wizją kariery... Kręcili loczki aniołkom, by bardziej kusiły drapieżnika...

Tak sobie o tym wszystkim myślę na dodatek dlatego, że trafiłam na film dokumentalny z autentycznymi nagraniami sesji terapeutycznych ośmioletniej Beth, adoptowanej przez rodzinę pastora wraz z braciszkiem. Która to, jak się okazało w  terapii, była gwałcona jako kilkunastomiesięczny szkrab przez własnego ojca i która to wszystko zapamiętała... I która nagle zaczęła przejawiać werbalne i fizyczne skłonności sadystyczne wobec przybranej rodziny i otoczenia oraz zwierząt, co stało się powodem poszukiwań terapeutycznych

Nie obejrzałam całego filmu, tylko fragment, który bardzo głęboko zapadł mi  w pamięć.

Nie wiem po co tworzyć wizje jakiegoś pozagrobowego piekła, kiedy to, co najbardziej przerażające, ma miejsce tu i teraz.

Na koniec z racji moich zainteresowań kilka mocnych kampanii społecznych na ten temat: