Tippi z Afryki. I mikroświat w piaskownicy.

Chcę na Dino pociąg!!!!
Choooodź mamusiu!!!


Ciągnie mnie za rękę

Kiedy tłumaczę, że nie możemy iść, wyrywa się i ucieka. Śmiga jak pershing w stronę oddalonego placu zabaw.
Nie reaguje na wołanie.
A więc to tak. Moje ostatnie toeorie o tym jak WSZYSTKO udaje się wytłumaczyć pękają jak bańka mydlana...

Dino pociąg wygrywa.
Galopuję za nią z siatą książek z biblioteki.
Zła

Dziecko wbiega na plac zabaw, rzuca się do drewnianego pociągu. Nakazuje mi udawać pasażera, sama pociąga za niewidzialny spust pary.

Ciuf ciuf! Jedziemy.

Dziecko szczęśliwe a ja próbuję tłumaczyć, dlaczego jestem niezadowolona.

Ale już jej nie ma.

Pognała do piaskownicy, zdejmując  w locie sandały.

Dzikie, bose, rozkudłane dziecko natury.

Istna Tippi z Afryki
Ma nawet identyczną fryzurę.

Wbiega szaleńczo do piasku, gdzie siedzi już kilkoro dzieci sporo starszych od niej.

Śmiejąc się woła: "JESTEM NINKA, MIŁO WAS POZNAĆ. BĘDĘ SIĘ Z WAMI BAWIĆ!!!"
Dzieci mierzą ją gromiącym spojrzeniem.
Nina cieszy się i śmieje: "BAWIMY SIĘ RAZEM??!!TAK!!"
Dziewczynka rzuca wyniośle: "ALE PRZECIEŻ TY SIĘ Z NAMI NIE BAWISZ!!!"
Nina na to nie rozumiejąc: "ROZMAWIAMY SOBIE RAZEM, ALE FAJNIE!".
Rozkopuje piasek, cieszy się.
ZMYŚLA. A raczej po prostu opowiada o tym co dla niej ważne, co siedzi w jej główce, co ma obiecane. Mówi do dziewczynki "MAM DZISIAJ URODZINY! I TORT ZE STRAŻAKIEM SAMEM. I BĘDĘ DMUCHAĆ ŚWIECZKI!!" . Dziewczynka niedowierza : "Nieprawda, na pewno nie masz dziś urodzin!!"
Dzieci zajmują się zabawą. Swoją drogą bardzo ciekawą... Bawią się w lodziarnię. Jedna z dziewczynek rzuca wyniośle: "Ja tu zarabiam dziesięć milionów. Mam bardzo dużo kasy! Malarzu - zwraca się rozkazująco do chłopca - posyp mi lody posypką!! Chłopiec na to: To niedopuszczalne! Traktujecie mnie jak służącego...

I w ten deseń.

Istny mikrokosmos.
Po chwili Nina minimalnie rozczarowana wybiega z piaskownicy i znosi do niej różne patyczki: "PRZYNIOSŁAM WAM PREZENT! TO DLA CIEBIE A TO DLA CIEBIE...PROSZĘ!" - próbuje podawać je dzieciom. Śmieje się.
Dziewczynka gromi ją: "CZY MOGŁABYŚ SIĘ TAK GŁOŚNO NIE CHICHRAĆ???"

Nina ze swoją naiwnością trzylatki jeszcze nie łapie tych relacji.
Dla dzieci w piaskownicy jest narzucającym się smarkaczem.
Tak już jest, to norma.
Obserwuję z boku, nie ingeruję. Pilnuję jednak, by nie przekroczyła granicy.
Patrzę jak się uczy.

Ja też się uczę. Walczyć z moim matczynym bólem serca kiedy widzę konfrontację jej spontaniczności, odwagi, bezpośredniości z  życiem w czystej postaci...

I uczę się widzieć w tym nie tylko konsekwencję jej wieku, ale także tego, że zawsze jest w centrum uwagi i nie ma rodzeństwa, nikogo, kto by ja zdetronizował...

Uczę się przyjąć na spokojnie to, że  musi się nauczyć reguł gry, tego że nie nie jest centrum świata dla wszystkich, że trzeba szanować czyjąś niezależność i intymność...

Piaskownica to niezła szkoła życia.